Leef waarachtig, streef naar geluk!
13/06/11
De volgende tekst is een vertaling van het gedicht Desiderata, in 1927 geschreven door de Amerikaan Max Ehrman. De tekst spreekt Lily en mij erg aan en vormt een bron van inspiratie voor hoe wij in het leven staan.
Toen we trouwden, op 18 mei 1990, heeft onze vriend Joop Schaminée deze versie voorgelezen. Bij de begrafenis van Wouter, 15 maart 2008, deed hij dat weer...
Hij luidt als volgt:
"Wees kalm te midden van het lawaai en de haast, en bedenk, welk een vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg de waarheid rustig en duidelijk, en luister naar anderen: ook zij vertellen hun verhaal. Wanneer je je met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent.
Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijk fortuin van de tijd.
Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd: veel mensen streven hoge idealen na, en overal is het leven vol heldendom.
Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras.
Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden uit vermoeidheid en eenzaamheid geboren.
Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf.
Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn, en ook al is het je al of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat hij moge zijn, en wat je werk en aspiraties ook mogen zijn: houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld.
Wees waarachtig, streef naar geluk!"
Toen we trouwden, op 18 mei 1990, heeft onze vriend Joop Schaminée deze versie voorgelezen. Bij de begrafenis van Wouter, 15 maart 2008, deed hij dat weer...
Hij luidt als volgt:
"Wees kalm te midden van het lawaai en de haast, en bedenk, welk een vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg de waarheid rustig en duidelijk, en luister naar anderen: ook zij vertellen hun verhaal. Wanneer je je met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent.
Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijk fortuin van de tijd.
Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd: veel mensen streven hoge idealen na, en overal is het leven vol heldendom.
Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras.
Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden uit vermoeidheid en eenzaamheid geboren.
Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf.
Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn, en ook al is het je al of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat hij moge zijn, en wat je werk en aspiraties ook mogen zijn: houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld.
Wees waarachtig, streef naar geluk!"
Comments
Een dag met een randje
05/12/10
Vandaag - 5 december - is weer zo’n dag van verbijstering, waar het leven zich van de harde kant laat zien. Het is precies duizend dagen geleden dat Wouter overleed en ook vieren we voor de derde keer Sinterklaas zonder hem...
Onze herinneringen aan Wouter, al die mooie momenten die we samen hebben gedeeld, vergelijk ik ook wel eens met een ruw beeldje van metaal. Zo’n beeldje zit dan vol met scherpe randen en puntige bramen. En iedere keer als je het vastpakt haal je je handen weer open, doet het pijn. Na verloop van tijd gaan je handen sterker worden en krijg je meer littekens en eelt erop. En de bramen en de scherpe randjes slijten langzaamaan, door het vele vastpakken, glad. Het beeldje raakt steeds meer gepolijst.
Al duizend dagen lang houden we onze herinneringen aan Wouter met onze handen vast. In het begin deed iedere gedachte pijn, was een foto van Wouter reden voor diep verdriet. Maar door vaak aan hem te denken en veel over hem te praten, hebben we leren leven met dat verdriet. En herinneringen aan Wouter kunnen ook weer mooi en warm zijn.
Soms echter, dan heb je weer een braam te pakken en gaat een litteken weer open. Vaak weet je dat van tevoren: een verjaardag, een familiefeestje, de dag dat je buiten hoort dat de voetballers weer zijn begonnen met de training, of als het Sinterklaas is en je terugdenkt aan de Wouter in de brugklas met zijn Sorteerhoed op. Of als het precies duizend dagen geleden is. Zo’n mooi rond getal, waar dan toch ook een scherpe rand aan zit.
Het is 13:14 uur. Nog twee uurtjes, dan is het precies duizend dagen dat we je missen.
.
Onze herinneringen aan Wouter, al die mooie momenten die we samen hebben gedeeld, vergelijk ik ook wel eens met een ruw beeldje van metaal. Zo’n beeldje zit dan vol met scherpe randen en puntige bramen. En iedere keer als je het vastpakt haal je je handen weer open, doet het pijn. Na verloop van tijd gaan je handen sterker worden en krijg je meer littekens en eelt erop. En de bramen en de scherpe randjes slijten langzaamaan, door het vele vastpakken, glad. Het beeldje raakt steeds meer gepolijst.
Al duizend dagen lang houden we onze herinneringen aan Wouter met onze handen vast. In het begin deed iedere gedachte pijn, was een foto van Wouter reden voor diep verdriet. Maar door vaak aan hem te denken en veel over hem te praten, hebben we leren leven met dat verdriet. En herinneringen aan Wouter kunnen ook weer mooi en warm zijn.
Soms echter, dan heb je weer een braam te pakken en gaat een litteken weer open. Vaak weet je dat van tevoren: een verjaardag, een familiefeestje, de dag dat je buiten hoort dat de voetballers weer zijn begonnen met de training, of als het Sinterklaas is en je terugdenkt aan de Wouter in de brugklas met zijn Sorteerhoed op. Of als het precies duizend dagen geleden is. Zo’n mooi rond getal, waar dan toch ook een scherpe rand aan zit.
Het is 13:14 uur. Nog twee uurtjes, dan is het precies duizend dagen dat we je missen.
.
Twee en een half jaar
10/09/10
2,5 jaar
30 maanden
130 weken
910 dagen
21.840 uren
1,3 miljoen minuten
78,6 miljoen seconden
100 miljoen slagen van mijn hart
een,
twee,
drie,
vier,
vijf,
zes,
zeven,
acht,
negen,
tien,
...
snap jij het?
30 maanden
130 weken
910 dagen
21.840 uren
1,3 miljoen minuten
78,6 miljoen seconden
100 miljoen slagen van mijn hart
een,
twee,
drie,
vier,
vijf,
zes,
zeven,
acht,
negen,
tien,
...
snap jij het?
Al anderhalf jaar, pas
10/09/09
het is al anderhalf jaar, pas,
dat het leven nooit meer hetzelfde was
ongelooflijk.
al anderhalf jaar niet meer
je glimlach
je grappen
je knuffels
je smoezen
je streken
je prachtige doorspeelballen in één beweging
je ongelooflijke versnelling met de bal aan de voet
je plezier in het leven
genieten van elkaar
samen zijn
geen plannen meer
geen fantasieën over de toekomst
geen pilsje samen aan de bar
al anderhalf jaar
vechten
huilen
troosten
kracht zoeken waar die soms niet te vinden is
leunend op de schouders van zóveel lieve mensen
woorden kunnen niet zeggen hoeveel ik je mis
dat het leven nooit meer hetzelfde was
ongelooflijk.
al anderhalf jaar niet meer
je glimlach
je grappen
je knuffels
je smoezen
je streken
je prachtige doorspeelballen in één beweging
je ongelooflijke versnelling met de bal aan de voet
je plezier in het leven
genieten van elkaar
samen zijn
geen plannen meer
geen fantasieën over de toekomst
geen pilsje samen aan de bar
al anderhalf jaar
vechten
huilen
troosten
kracht zoeken waar die soms niet te vinden is
leunend op de schouders van zóveel lieve mensen
woorden kunnen niet zeggen hoeveel ik je mis
Vandaag ken ik je al 18 jaar!
03/07/09
Lieve Wouter,
Vandaag is het 18 jaar geleden dat je in ons leven kwam: toen hoorden we dat Lily zwanger was!
Omdat zwanger worden niet meteen lukte, werden we door onze huisarts doorgestuurd naar de gyneacoloog in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen, toen nog in het oude gebouw waar nu een woonwijk ligt.
Bij die dokter was het een heel gedoe. Heel druk en steeds spoedgevallen tussendoor. Al met al hebben we een uur of vier in de wachtkamer gezeten, en het was toen net zo warm als vandaag... Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek al snel dat Lily enkele dagen over tijd was. Op zich niets vreemds want dat gebeurde wel vaker. Toch wilde de dokter eerst een zwangerschapstestje doen. Wij langs het laboratorium om urine in te leveren en weer de wachtkamer in. Omdat we al heel lang niets gegeten hadden, ben ik een paar broodjes voor Lily en mij gaan halen. Toen ik terug kwam zag ik haar niet meer... Plots hoorde ik mijn naam roepen. Lily stond in de wachtrij voor de afsprakenbalie. Ik naar haar toe met een vragende blik in mijn ogen: "waarom sta je nu ineens hier??" Lily fluisterde zachtjes in mijn oor: "Ik ben zwanger..."
We keken elkaar alleen maar aan, en waren intens gelukkig samen. Toen we buiten kwamen en uit de drukte waren hebben we samen staan juichen en dansen. Mensen die ons toen zagen moeten gedacht hebben dat we gek waren, en eerlijk gezegd was dat ook wel zo! Van geluk!
Vanuit het ziekenhuis zijn we naar de speelgoedwinkel gegaan en we hebben de mooiste knuffelbeer gekocht die we konden vinden.
Daarna gingen we op kraamvisite bij Hettie en Ton. Daar was net Loesje geboren. Omdat het daarvoor heel erg lang regenweer was geweest had ik voor Loesje een Loesje-poster gemaakt: "Eerst regende het een hele tijd, maar plotseling scheen de zon! Loesje, 30 juni 1991" stond erop. De combinatie van een net geboren kindje bij de ene vriendin en een net zwangere andere vriendin leverde onvergetelijke taferelen op toen Hettie en Lily elkaar zagen. We stonden met zijn allen te huilen van blijdschap.
Bij jouw overlijden stonden we weer bij elkaar en deelden weer iets ongelooflijks. Maar nu huilden we samen van verdriet. En tussen ons in was weer Loesje, nu Loes en inmiddels een prachtige meid die deze week volwassen werd. Van haar kreeg ik een poster. "Het regent nu een hele tijd, maar ooit schijnt weer eens de zon... Loesje". Zelfs vandaag - inmiddels regent het buiten volop - kan ik daar niet naar kijken zonder weer tranen in mijn ogen te krijgen. Ooit schijnt weer de zon!!!
Box Mattie!
Vandaag is het 18 jaar geleden dat je in ons leven kwam: toen hoorden we dat Lily zwanger was!
Omdat zwanger worden niet meteen lukte, werden we door onze huisarts doorgestuurd naar de gyneacoloog in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen, toen nog in het oude gebouw waar nu een woonwijk ligt.
Bij die dokter was het een heel gedoe. Heel druk en steeds spoedgevallen tussendoor. Al met al hebben we een uur of vier in de wachtkamer gezeten, en het was toen net zo warm als vandaag... Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek al snel dat Lily enkele dagen over tijd was. Op zich niets vreemds want dat gebeurde wel vaker. Toch wilde de dokter eerst een zwangerschapstestje doen. Wij langs het laboratorium om urine in te leveren en weer de wachtkamer in. Omdat we al heel lang niets gegeten hadden, ben ik een paar broodjes voor Lily en mij gaan halen. Toen ik terug kwam zag ik haar niet meer... Plots hoorde ik mijn naam roepen. Lily stond in de wachtrij voor de afsprakenbalie. Ik naar haar toe met een vragende blik in mijn ogen: "waarom sta je nu ineens hier??" Lily fluisterde zachtjes in mijn oor: "Ik ben zwanger..."
We keken elkaar alleen maar aan, en waren intens gelukkig samen. Toen we buiten kwamen en uit de drukte waren hebben we samen staan juichen en dansen. Mensen die ons toen zagen moeten gedacht hebben dat we gek waren, en eerlijk gezegd was dat ook wel zo! Van geluk!
Vanuit het ziekenhuis zijn we naar de speelgoedwinkel gegaan en we hebben de mooiste knuffelbeer gekocht die we konden vinden.
Daarna gingen we op kraamvisite bij Hettie en Ton. Daar was net Loesje geboren. Omdat het daarvoor heel erg lang regenweer was geweest had ik voor Loesje een Loesje-poster gemaakt: "Eerst regende het een hele tijd, maar plotseling scheen de zon! Loesje, 30 juni 1991" stond erop. De combinatie van een net geboren kindje bij de ene vriendin en een net zwangere andere vriendin leverde onvergetelijke taferelen op toen Hettie en Lily elkaar zagen. We stonden met zijn allen te huilen van blijdschap.
Bij jouw overlijden stonden we weer bij elkaar en deelden weer iets ongelooflijks. Maar nu huilden we samen van verdriet. En tussen ons in was weer Loesje, nu Loes en inmiddels een prachtige meid die deze week volwassen werd. Van haar kreeg ik een poster. "Het regent nu een hele tijd, maar ooit schijnt weer eens de zon... Loesje". Zelfs vandaag - inmiddels regent het buiten volop - kan ik daar niet naar kijken zonder weer tranen in mijn ogen te krijgen. Ooit schijnt weer de zon!!!
Box Mattie!